Hondenleven

Iedereen is even leuk en lief en ik ontvang ze graag met een kwispelende grijns. Ik heb misschien niet de afschrikwekkende uitstraling van een waakhond, eerder die van een zacht gekookt ei. Ik ben hier toevallig wel de spin in het web. Onmisbaar en onvervangbaar waardevol.

Ik draai mijn pootje nergens voor om. Samen met mijn baasje repareer ik een fiets of vervang een lamp. Op het moment dat hij in de meest onhandige houding ligt, zit ik er met mijn snufferd bovenop voor de broodnodige instructies en inspectie. Dan moppert hij, maar even later draagt hij me weer op handen, in en uit de trekker.

Voor het mensenjong ben ik een knuffelkameraad. Het liefst lig ik aan zijn voeten en houd hem nauwlettend in de gaten. Zolang hij vertrekt met zijn school- of sporttas, vind ik het prima. Maar o wee wanneer hij de koffers weer pakt.

Dan ben ik ook nog het trouwe wandelmaatje van mijn vrouwtje. Terwijl ik mijn neus achterna loop, wandelt zij haar hoofd leeg.

Vanaf de buitentafel had ik, als stille getuige, een goed overzicht over het erf. Vorig jaar begon ik wat te hinkepoten. De oorzaak van mijn blessure, lag denk ik aan een incidentje met een koe. Maar zij dachten dat het kwam, doordat ik van mijn uitkijkpost afsprong. Sindsdien heeft deze tafelheer, geen tafel meer.

Nu lig ik bij de achterdeur en mag er niet in. Iets met vieze pootjes en een schone vloer. Er zit een soepbotje in de pan, dus ik heb geduld. Lik ik ondertussen even de straat schoon. De chauffeur van de melkauto heeft een grote plas melk gemorst. Vannacht gaat het vriezen dus ik laat nog een beetje liggen. Heb ik morgenochtend roomijs bij het ontbijt.

Tja, je moet wel goed voor jezelf zorgen, met zo’n hondenleven.

Raf