Kabouters

Gerlof heeft gemaaid en ik kan het vandaag wel schudden, en morgen trouwens ook. Daarna harken, balen maken en ophalen. Het houdt ons de komende dagen mooi van de straat. Het weer is goed, warm en stabiel dus het gras wordt mooi droog.

Ik zit op ons oude trekkertje, een John Deere 3030. Het trouwe beestje gaat al jaren mee. De bekleding van de zitting is verstaft. Een dikke handdoek voorkomt dat de nietjes in mijn billen prikken. Aan ventilatie geen gebrek want het achterraam is aan diggelen en een paar jaar geleden heeft een stagiaire de deur eruit gereden.

Schudden is niets anders dan eentonig heen en weer rijden, maar ik vind het heerlijk. Ik ben niet bereikbaar en geniet van alles wat ik zie. Gele kwikstaartjes vliegen voor de trekker uit, er hipt een haasje weg en in het bos naast ons land zie ik een ree jong. Het uren turen kan me niet lang genoeg duren.

Opeens zie ik 2 rode puntmutsjes boven de heg, onze trouwe fanclub. Om alles op de voet te kunnen volgen wat er voor en achter hun huis gebeurd, rennen ze hun beentjes nog korter dan ze al zijn.

Ze dragen nu misschien een puntmuts, straks spelen ze met hun trekkertjes het sprookje van boer en boerin. Zelfs voor het slapen gaan, wordt er nog even uit het raam gekeken.

Wanneer naast me het prikkeldraad beweegt, zet ik de schudder uit en zie dat een heel stuk draad muurvast is opgewikkeld. Ik schakel een mijn hulplijn in, want dit klusje vraagt om geduld, gereedschap en deskundigheid en dat heb ik geen van drieën bij de hand.

Even later komt Gerlof aangespoed; “ik heb niet veel tijd want er zit een pizza in de oven”. Zijn we dagen druk in de weer voor een voedzame biologische wintermaaltijd voor onze koeien, eten wij kant en klare prut uit een doos. Tja, ik heb thuis geen kabouters.

Degene die wel kabouters in huis heeft, stuurt me een dag later een appje. De beide jongens maken ruzie over wie er ‘Gerlofje’ en ‘Annemiekje’ mag spelen.

Annemiek