Koekoeloeren
De laatste 100 meter van mijn rondje met het hondje, loop ik samen met de buurvrouw van even verderop. Al pratend, zie ik dat er een auto ons erf oprijdt. Een stel stapt uit.
Waarschijnlijk klanten voor ons onbemande ErfGoed winkeltje. De kaaskoelkast is gevuld en het afhaaldiepvriesje staat vol vleesbestellingen. Mensen redden zichzelf, ideaal.
Vanaf een afstandje, houd ik een oogje in het zeil en merk dat bezoek net wat langer duurt dan gemiddeld. En ik zie ook waarom. Ze neuzen in de stal, werpen een uitvoerige blik in de garage en lopen door richting de stro-opslag. Ik loop er toch even naar toe, zeg ik tegen de buuf, want het ziet er naar uit dat ze zichzelf trakteren op een rondleiding.
Het komt regelmatig voor dat mensen ons erf zien als een vrij toegankelijk openluchtmuseum, waar je ongevraagd en ongegeneerd kunt rondsnuffelen en foto’s maken. Behalve dat het privé terrein is, is het ook gewoon gevaarlijk. Moet je met je trekker vol in de ankers, wanneer er ineens mensen om de hoek van de stal stuiteren.
