Krakkemiekig

Ze heeft me flink bij de poot gehad en de vinger precies op de zere plek gelegd. De masseuse. Ik liep al een tijdje te krakkemieken en ging steeds krommer en schever lopen.

Wat is je beroep? Boerin. Ah, ik snap het. Je loopt waarschijnlijk veel op laarzen door het land, zegt ze, en dan verzwik je snel je knie- of enkelbanden. Je rug en je heupen gaan dat compenseren en zo loop je steeds meer uit het lood en dat voel je.

Tot zover kon ik haar volgen. Maar toen ze over mijn leeftijd, hormonen en sporten begon, heb ik even m’n vingers in mijn oren gedaan. Ik begreep waar ze naar toe wilde. De kern van haar verhaal ging over het versterken van andere spiergroepen. En daar had ze een punt.

Beetje sjokken met de hond en sjouwen met emmers met melk, zet lichamelijk gezien, geen zoden aan de dijk. Maar ik ben een beetje allergisch voor clubjes op vaste tijdstippen. Dat je op de klok moet kijken en een trad harder moet lopen, om je werk af te krijgen. Vervolgens een sprintje moet trekken richting de douch, omdat je naar de stal stinkt. En dat alles omdat je zo nodig moet sporten.

Maar goed, ik wil ook niet de vrouwelijke Quasimodo van Witharen worden. Dus geef ik er mijn eigen draai aan.

Wanneer ik de pinken water geef, sta ik toch even een minuutje te niksen. Een mooi moment voor wat benen zwaaien, enkeltjes draaien en knikken en knakken met de knietjes. Een dertigtal toeschouwers kijken met opgetrokken wenkbrauwen toe hoe ik, op handen en knieën, op een pallet zoutzakken, mijn heupen in de kom schut.

Of het werkt, gaan we meemaken. Maar voor nu is het recht zo die gaat, op mijn eigen fitfarm.

Annemiek