Punt.

♫ Lang zullen ze leven!♫

♫ Lang zullen ze leven in de gloria,

in de gloriaaa!!! ♫

We zingen uit volle borst en er biggelen tranen over wangen. We zijn op een ‘Vier het leven feestje’ en proosten op alle mooie momenten, nieuwe stappen en een dikke vette punt achter een periode van ziekte en onzekerheid. Iedereen hoopt dat het vertrouwen in een gezond lichaam beetje bij beetje groeit.

Halverwege de middag krijgt Gerlof telefoon. De koeien, die de hele dag rustig hebben genoten van de Vechtdalrally, trekken nu zelf een sprintje. Onze melker heeft wat draadjes aan elkaar geknupt, maar het is de vraag hoelang de situatie houdbaar is. We stappen in de auto, met ruim een uur reistijd heeft haasten geen zin.

“We zouden elke dag het leven moeten vieren”, zeggen we op de terugweg. In plaats van onze tijd te verdoen met miepen, mekkeren en mopperen over kleine onbenulligheden zoals vieze sokken op m’n bureau, een bromvlieg invasie of de invallende droogte.

‘Jouw brein gelooft altijd wat je tegen hem zegt, voedt het met waarheid, hoop en liefde’, las ik laatst.

Eenmaal thuis, verruilen we onze nette kleren voor ons boerderijkostuum. Gerlof maakt de draden en ik spring net op tijd voor een koppeltje op hol geslagen pinken. Ik haat het wanneer we eerder van een feestje moeten vertrekken. Ik baal van de koeien die zich niet keurig kunnen gedragen als wij van huis zijn. En zo verval ik in mum van tijd weer in mijn ‘moppermodus’. Ik ben een trage leerling.

Wanneer even later alle dames rustig op de goede plek staan te grazen en de waterbakken zijn gevuld, is het tijd om onze dorst te lessen. We ploffen op de picknickbank.

Proost! op het goede leven, en een dikke vette punt!

Annemiek