Ritme van de regen

♫ Zachtjes tikt de regen op de kalverstal. ♫ Ritme van een maartse bui.♫

Fluitend loop ik naar de stal en kom van de regen in de drup. Want het tikt niet alleen op het dak, het komt er ook dwars doorheen. Een vergeten carbidschiet- schadegevalletje van oudjaarsdag. Eén bal belandde loodrecht op een lichtplaat precies boven de kalverhokken.

“Dat dak moeten we repareren voordat de kalfjes komen, want nu kunnen we er nog goed bij”, zeiden we toen. Een goed voornemen, maar in de praktijk bungelt zo’n klus ergens onderaan de kluslijst. De nieuwe lichtplaten staan al weken te popelen om het dak op te mogen. Maar ze hebben de ‘Prioriteiten Top 3’ niet gehaald.

Nieuwe laarzen bestellen, stond ook ergens op datzelfde lijstje. Daar werd ik vanochtend even fijn aan herinnerd, toen ik door het natte gras liep te smoksen.

Zonnig droog lenteweer, went bijzonder snel. We drinken buiten koffie en kweken wat sproeten. En ongemerkt maakt het ons loom, laks en lui.

Zo hingen de overalls al dagen droog aan de waslijn te wachten tot ze werden afgehaald. Elke keer wanneer ik er langs liep, hoorde ik ze fluisteren; Hé… pssst, droger dan dit worden we echt niet hoor. Ik houd er wel van wanneer de dingen om mij heen een beetje mondig zijn.

Maar de laarzen bij staldeur, waar we tien keer per dag overheen struikelen, hebben we links laten liggen. Daarom liggen ze nu te drogen bij de ventilator van de melkkoeling. En mijn koeien-tekening op het krijtbord, is een aquarel geworden.

Het zijn maar kleine boerderij beslommeringen. Je hoort me echt niet klagen over een klein voorjaarsbuitje. Op ons erf is het zachtjes tikken van de regen, niet het ritme van de eenzaamheid, maar van groei. Gelukkig, want we kunnen het gras wel uit de grond kijken.

Annemiek