Tikkertje in het donker
Noem op de boerderij het woord uitje, feestje of verjaardag en prompt gaat er iets grandioos mis, stuk of we hebben koekalverij. Je moet nooit iets te hard wensen of verlangen en een tijdstip van vertrek noemen is vragen om problemen.
Dat is de wet van Murphy, die werkt als een plaaggeest en je uitdaagt dieper te gaan dan je eigenlijk wil. Loop je op je tandvlees? dan kan er altijd nog een tandje bij.
Afgelopen zaterdagavond zitten we op de bank. We hebben een biertje op en de knollen ook. We zitten midden in een geboortegolf. De laatste dagen zijn er tig kalfjes geboren, gelukkig allemaal gezond en wel. Met een klein griepje tussen de schouderbladen, zeg ik hard op; Ik ben zo moe, ik wil naar bed. Dom, dom, dom.
Gerlof begint aan zijn laatste rondje door de stal en ondertussen zet ik de klokken een uur vooruit. Dan gaat de telefoon. Ik mis vier kalfjes, kom je helpen zoeken?
Met een zucht trek ik mijn overall en laarzen aan en gris snel 2 hoofdlampjes, zaklamp en mijn mobiel mee. Onderweg naar de stal merk ik dat de batterijen van alles wat ik in de handen heb, leeg of bijna leeg zijn. Jahoor, lekker weer.
De zoekcirkel steeds groter makend, lopen we richting het weiland. Onder een prachtige sterrenhemel speuren we naar kleine poot afdrukken in de modder.