Uniek
Het is maandagochtend en ik ben alvast aan het koken. Mijn moeder zegt altijd; Zorg dat je in de ‘voorzorg’ bent, want je weet nooit hoe de dag loopt. Dat is waarheid als een koe. De dag loopt hier altijd anders dan gepland, er komt gegarandeerd wat tussen.
Door het keukenraam zie ik een jongen bij het hek staan, midden twintig schat ik zo. Een melktapper. “Kun je me even helpen?”. Al tappend praten we over koetjes en kalfjes. Wauw wat bijzonder, dat jullie koeien de ruimte krijgen om zichzelf te zijn, merkt hij op.
Hij vertelt over zijn oude werk bij een andere boerderij. Het was altijd haasten, het ging alleen over tijd en geld en de koeien waren een nummer. Toen kreeg ik kanker en dat was mijn redding. Anders was ik helemaal opgebrand.
Ik heb een soort autisme en kan niet tegen drukte of stress. Laat mij maar pakketjes rondbrengen, bij een bedrijf waar ik mezelf kan zijn en in mijn eigen tempo kan lopen.
Bij ons in de buurt ben je al snel apart, gek of anders. Ik heb niet echt vrienden en mijn ouders weten niet goed wat ze met me aan moeten. Doe toch eens gewoon, zeggen ze.
