Zondagsmissie

Zondags Missie

Met een bolle buik en volle uiers, schommelen de hoog drachtige Emma en Jeanine traag het land in. Ze staan op het punt van bevallen. Emma loopt met de kudde mee, maar Jeanine heeft duidelijk geen puf en zoekt een rustig plekje onder de bomen.

“Houd jij het in de gaten, dan ga ik het draad klaarmaken voor vannacht”. Met een kopje koffie, krantje en een verrekijker volg ik de beide dames vanaf het terras. Ik neem mijn missie serieus en tuur van de één naar de ander. Hoe ik ook focus ik krijg ze niet goed scherp in beeld en stel ik me verdekt op achter de heg. Met een zondagse stoet fietsers voelt dat wat ongemakkelijk, dus toch maar weer terug naar mijn oude post.

Na een kwartier app ik Gerlof; “Die van Emma is er bijna, kan de pootjes zien, over”. Maar dat komt niet aan. (iets met 4G uitgezet) Wanneer Gerlof na een half uurtje mijn berichtje leest, loopt hij gehaast het land in. Precies op dat moment gaat een groepje dames lunchen in mijn zichtlijn en heeft deze verkenner  geen beeld meer op de plek van actie. Even later krijgt Chiem telefoon, “wil je NU helpen! het gaat hier niet goed!” Hij schiet zonder een moment van twijfel direct in de actiemodus en sprint het land in.

En ik… ik bevries… sta eerst een paar tellen aan de grond genageld, doe mijn overall aan en bedenk… oja…, eerst nog even plassen, overall weer uit. Ruim drie minuten later ben ik met de quad ter plaatse, is het kalfje van Emma geboren en ben ik zonder dat ik het in de gaten had, voorbij het kalfje van Jeanine gereden.

Moeders en zonen maken het goed. Ik ben blij en baal tegelijk. Gezakt voor mijn zondagsmissie. In geval van spoed? mij niet bellen.

Annemiek